Ο ερχομός του πρώτου παιδιού για το ζευγάρι είναι απλά κάτι συναρπαστικό, μια τέλεια προσμονή και κανένας από τους δυο δεν σκέφτεται τις ευθύνες που ακολουθούν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι μόνο ευθύνες και τίποτα, προς θεού, δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι για όλους μας που γινόμαστε για πρώτη φορά γονείς ότι πέρα από τον ερχομό του παιδιού μας είναι κ πώς εξελίσσεται η σχέση μεταξύ του ζευγαριού αλλά και πως βλέπουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας.
Μετά την γέννηση του πρώτου παιδιού οι συνήθειες του ζευγαριού αλλάζουν όπως και οι προτεραιότητες τους αυτό παραδέχονται πολλά ζευγάρια.
Με αποτέλεσα να μην ασχολούνται τόσο με τον σύντροφο τους και με την σχέση τους. Σίγουρα αυτό συμβαίνει διότι είτε δεν υπάρχει ο χρόνος είτε δεν υπάρχει αρκετή διάθεση, αυτό βέβαια είναι λογικό αφού το μικρό μας, μας έχει ανάγκη αρκετές ώρες την ημέρα.
Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Και εδώ το ζευγάρι πρέπει να αναδιοργανώση την σχέση του. Αυτό σημαίνει ότι όταν αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε στον καινούργιο μας ρόλο,αυτό ισχύει και για τους δύο γονείς,εκεί συνειδητοποιούμε την ανταγωνιστικότητα που ίσως υπάρχει μεταξύ μας. Εδώ αρχίζει ο θυμός που δυστυχώς κάποιες φορές καταλήγει και σε μίσος. Το αίσθημα ευθύνης που κυριεύει τους νέους γονείς και ειδικότερα τις μητέρες , οι οποίες νιώθουν το λιγότερο ''πελαγωμένες''.Με την σειρά του ο άντρας από την άλλη ίσως νιώθει εγκαταλελλειμένος και κάπως ξένος στην σχέση τους, Αυτό αρχίζει μετά να γίνεται ένας φαύλος κύκλος! Το θέμα όμως δεν είναι να αποξενωθεί το ζευγάρι αλλά να ενωθεί και πάλι και να μείνει ενωμένο σε αυτή την νέα τους πραγματικότητα ! Πολλές νέες μητέρες έχουν προσπαθήσει να γίνουν και πάλι οι σύντροφοι-γυναίκες αφήνοντας τον ρόλο της μητέρας έξω από την σχέση τους. Με αυτόν τον τρόπο ξανά κέρδισαν να μείνουν μαζί με τον σύντροφο τους ενωμένοι και ως γονείς αλλά και ως ζευγάρι Τίποτα δεν είναι εύκολο όλα όμως θέλουν προσπάθεια και ιδιαίτερα όταν υπάρχει αγάπη. Κάθε αρχή είναι δύσκολη όμως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο..Μην αφήνουμε τους εγωισμούς και τον θυμό να μας διαλύσει ! .
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015
Κλειτοριδεκτομή...Ένας εφιάλτης!
Δεν είχα ακούσει αυτή τη λέξη πριν διαβάσω το βιβλίο της Γουόρις Ντίρι.Πρέπει να το διάβασα αυτό το βιβλίο πριν πέντε χρόνια αν θυμάμαι καλά. Όπως σας είπα δεν ήξερα καν που είναι η Σομαλία και ότι αυτό που διάβαζα δεν ήταν απλά η τρελή φαντασία μιας συγγραφέα. Ναι δεν το έψαξα πολύ για να διαβάσω αυτό το βιβλίο, μου άρεσε ο τίτλος και το αγόρασα.
Όταν άρχισα να διαβάζω αυτή την αυτοβιογραφία απλά άρχισα να ιδρώνω και να μην το πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει τον 21ο αιώνα. Καταστάσεις άγριες, θλιβερές που όμως για αυτές τις χώρες είναι πολύ φυσιολογικό. Ναι, ξέρω ο κάθε λαός έχει τα έθιμα του, την ιστορία του και τα ήθη του. Όμως εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, πρόκειται για ένα έγκλημα..! Άλλα η κλειτοριδεκτομή δεν έχει όμως να κάνει με θρησκείες και με χρώματα. Έχει να κάνει με αρρωστημένες νοοτροπίες και θλιβερά πολιτισμικά έθιμα, σε ένα κόσμο ανδροκρατούμενο και υποβαθμισμένο.
Δεν νομίζω να χρειάζεται και πολύ ανάλυση για το τι είναι η κλειτοριδεκτομή. Η λέξη το λέει, το θέμα πώς γίνεται όλη αυτή δολοφονική πράξη.
Φανταστείτε, είστε κοριτσάκι στην ηλικία των 5, 6 και 7 ετών και σας πηγαίνουν σε ένα βρώμικο μέρος, συνήθως χωράφια, και δίχως αναισθησία να σας ακρωτηριάζουν το όργανο της σεξουαλικότητας σας.
Μόνο που το γράφω και το διαβάζω θυμώνω και αγριεύομαι.. Πως μπορούν να το κάνουν με ποιο δικαίωμα;
Δεν θα πω τα μέσα που χρησιμοποιούν σε αυτή την απάνθρωπη διαδικασία. Τι να γράψω για τα αγκάθια, για τις μεγάλες βελόνες και για τα ξυράφια που κόβουν βίαια την σεξουαλικότητα του κοριτσιού και μελλοντικής γυναίκας. Μα φυσικά σε όλη αυτή την διαδικασία δεν τηρείται κανένας κανόνας υγιεινής..Για αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις τα κορίτσια-θύματα δεν τα καταφέρνουν και χάνουν την ζωή τους από ακατάσχετη αιμορραγία.
Η Γουόρις Ντίρι μίλησε για αυτό το απάνθρωπο έθιμο της κλειτοριδεκτομής το 1997 δηλαδή 18 χρόνια πριν. Ο ΟΗΕ διεξήγαγε καμπάνιες ενημέρωσης αλλά δυστυχώς το έθιμο δεν ξεριζώθηκε.
Δυστυχώς το έθιμο επεκτείνεται από τις αφρικάνικες χώρες και σε περιοχές που μέχρι τώρα δεν είχαν τέτοια παράδοση όπως το Ιράκ.
Έκθεση της Unicef αναφέρει ότι οι χώρες της Αφρικής με τα μεγαλύτερα ποσοστά ακρωτηριασμού των γυναικών είναι η Σομαλί(98%)), η Γουινέα (96%), το Τζιμπουτί (93%) και η Αίγυπτος. Στην Κένυα με τις 42 φυλές και 3 στις 10 γυναίκες να έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή προκειμένου όταν παντρευτούν να είναι αμόλυντες και καθαρές απέναντι στον άνδρα τους.Να μην ευχαριστιούνται το σέξ απλά γιατί δεν είναι αυτό το καθήκον τους.
Δυστυχώς η νοοτροπία αυτών των λαών θέλει το κοριτσάκι να είναι γενναίο και να μην κλάψει ασχέτως αν το αίμα κυλάει σαν ποτάμι. Να μην δείξει τον πόνο της..Μα πως είναι δυνατόν αυτές οι μάνες να ανέχονται να πονάει το σπλάχνο τους.
Δεν ξέρω τι να πω παραπάνω για αυτά τα άσπλαχνα έθιμα, που θέλουν τον άνθρωπο-γυναίκα ένα νεκρό ψυχικά μέλος της κοινωνίας τους. Η μάχη των φύλων μαίνεται σε προηγμένες και υποανάπτυκτες χώρες, με διαφορετικά προτάγματα αλλά με τον ίδιο στόχο. Την υποταγή. Είναι όμως άλλος ο πόλεμος με πολεμοφόδια και εντελώς διαφορετικός όταν μετατρέπεσαι σε ιδιοκτησία αρχαίων βάρβαρων παραδόσεων, οι οποίες επιβιώνουν πεισματικά στον σύγχρονο κόσμο, επειδή σε κάποιες χώρες οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι υποπροιόν που η ανταλλακτική αξία του ούτε καν προσεγγίζει αυτή μιας αγελάδας.
Τι νόημα έχουν οι καμπάνιες ευαισθητοποίησης αν δεν βοηθούν τα εκατομμύρια θύματα να δραπετεύσουν από αυτές τις άθλιες παραδόσεις, να τις ανατρέψουν ή καλύτερα να τις αγνοήσουν και να τις παραδώσουν στην λήθη;
Σκηνή από την ταινία που βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Γουόρις Ντίρι «Λουλούδι της Ερήμου» από τις σελίδες του οποίου έγινε ευρέως γνωστή η βαρβαρότητα που υφίστανται οι γυναίκες που υποχρεούνται στο έθιμο της κλειτοριδεκτομής
Λαμπερά γιατί είναι ματωμένα... Diamonds are a girls best friend ..Μας τραγούδησε κάποτε η εκπληκτική ξανθιά Marilyn Monroe αλλά για ποια διαμάντια έλεγε άραγε εκείνα της Σιέρα Λεόνε ή της Αγκόλας ή αλλιώς τα ματωμένα ; Αυτά τα λαμπερά διαμάντια, άλλοτε μικροσκοπικά και άλλοτε σαν ογκόλιθοι σε δαχτυλίδια και κολιέ, οι καλύτεροι φίλοι των κοριτσιών όπως λένε. Όμως άραγε ξέρουμε εμείς τα κορίτσια με ποιο τρόπο φτάνουν στα ακριβά κοσμηματοπωλεία αυτοί οι μικροί θησαυροί, που φυσικά κοστίζουν και μια περιουσία; Πόσες ζωές όμως θυσιάζονται για αυτή την ματαιοδοξία μας και για να το πω και αλλιώς γα αυτό το ''ψώνιο'' μας; Πόσοι άνθρωποι και παιδιά εργάζονται σε αυτά τα αδαμαντωρυχεία υπό άθλιες συνθήκες για ένα κομμάτι ψωμί , άλλες φορές κάνοντας καταναγκαστικά έργα με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Αυτά τα αθώα πλάσματα που δεν απολαμβάνουν την ανεμελιά της παιδικής τους ηλικίας παρά είναι αναγκασμένα να εργάζονται σκληρά. Η ιστορία των αδαμαντωρυχείων της Αφρικής όπως πολύ καλά γνωρίζουμε χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο παράνομου πλουτισμού διεφθαρμένων πολιτικών , στήριξης δικτατοριών και απολυταρχικών καθεστώτων και χρηματοδότησης πολέμου. Είναι τόσο λαμπερά που σε ξεγελούν, που ξεχνάς πώς έφτασαν στα χέρια σου ή μάλλον που δεν θέλεις να ξέρεις πώς έφτασαν στα χέρια σου. Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι ίσως μια ζωή χάθηκε για να το έχεις εσύ αυτό το υπέροχο δαχτυλίδι και να το ζηλεύουν οι φίλες σου. Όμως η αλήθεια δεν κρύβεται... Αυτά τα διαμάντια έχουν έρθει από την Σιέρα Λεόνε, Αγκόλα , Δημοκρατία του Κονγκό , τη Λιβερία και την Ακτή του Ελεφαντοστού. Οι επαναστάτες πωλούν αυτά τα διαμάντια και τα χρήματα χρησιμοποιούνται για να αγοράσουν τα όπλα ή για να χρηματοδοτήσουν τις στρατιωτικές ενέργειες τους.
Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι τα χρήματα σου που δίνεις στο κοσμηματοπωλείο πιθανόν να χρησιμοποιηθούν για να αφαιρεθούν ζωές.
Λεφτά που θα αφαιρέσουν από κάποιους ανθρώπους το δικαίωμα να είναι ελεύθεροι να έχουν δικαιώματα ίδια με εσένα που αγόρασες το δαχτυλίδι αυτό για να κάνεις την πρόταση γάμου στην αγαπημένη σου.
Στο πλαίσιο αυτό τα Ηνωμένα Έθνη προσπαθούν να εμποδίσουν αυτά τα ματωμένα διαμάντια στην παγκόσμια αγορά .
Προσπαθούν να αναπτύξουν μια διαδικασία κυβερνητικής πιστοποίησης γνωστή ως '' διαδικασία Kimberly". Αυτή η διαδικασία απαιτεί κάθε έθνος για να πιστοποίηση ότι όλες οι εξαγωγές διαμαντιών παράγονται μέσω νόμιμων μεταλλείων και μιας νόμιμης δραστηριότητας πωλήσεων.
Όλα τα διαμάντια που εξάγονται από αυτά τα έθνη συνοδεύονται από αυτά τα πιστοποιητικά.
Τα πιστοποιητικά δηλώνουν ότι τα διαμάντια παρήχθησαν , πωλήθηκαν και εξήχθησαν μέσω των νόμιμων μεταλλίων. Η διαδικασία πιστοποίησης αποτελεί για αυτά τα διαμάντια , πρέπει να περιέχει κάθε βήμα μετακίνησης τους , από το ορυχείο στην λιανική πώληση. Οι λιανικοί πελάτες που αγοράζουν ένα διαμάντι ενθαρρύνονται όταν τεκμηριώνεται ότι το διαμάντι τους προήλθε από μια νόμιμη πηγή.
Η διαδικασία Kimberly φαίνεται ότι έχει μειώσει αρκετά τον αριθμό των ματωμένων διαμαντιών που φτάνουν στην παγκόσμια αγορά.
Οι χώρες που συμφωνούν να συμμετάσχουν στην διαδικασία Kimberly δεν επιτρέπεται να κάνουν εμπόριο με τις χώρες που δεν είναι μέλη.
Τα μόνα έθνη που παραμένουν κάτω από τις κυρώσεις διαδικασίας της Kimberly από τον Δεκέμβριο του 2006 ήταν η Λιβερία και η Ακτή Ελεφαντοστού.
Ένας σύντομος απολογισμός σφαγών χρηματοδοτημένων από τα ματωμένα διαμάντια:
Σιέρα Λεόνε: 10 χρόνια εμφύλιος πόλεμος κόστισε 50.000 ζωές και μισό εκατομμύριο πρόσφυγες.
Αγκόλα:εμφύλιος πόλεμος με μισό εκατομμύριο νεκρούς και 86.000 ανάπηρους.
Δημοκρατία του Κονγκό: οι συγκρούσεις συνεχίζονται ακόμη και οι θάνατοι που έχουν προκληθεί είναι 2,5 εκατ. άνθρωποι και εκατομμύρια πρόσφυγες.
'Ετσι λοιπόν την επόμενη φορά που θα είστε σε κάποιο κοσμηματοπωλείο για την αγορά ενός διαμαντιού κοιτάξτε τουλάχιστον να έχει την πιστοποίηση Kimberly για να μην βαφτούν και τα δικά σας χέρια με αίμα....
Πολλοί γονείς διστάζουν να μιλήσουν στα παιδιά τους για το θάνατο. Όμως, πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Τα παιδιά θα βοηθηθούν πραγματικά εάν τα προετοιμάσετε σταδιακά από μικρή ηλικία για το θάνατο. Θα είναι σε θέση όταν προκύψει κάποια απώλεια να κατανοήσουν ότι δεν είναι κακό να μιλάμε για αυτό. Εξάλλου, ο θάνατος και η απώλεια είναι φυσιολογικά μέρη του κύκλου της ζωής, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους μεγάλους.
Τα παιδιά από πολύ νωρίς αρχίζουν να αναφέρονται στο θάνατο. Η έννοια του θανάτου υπάρχει μέσα στα παιχνίδια τους, στα παραμύθια τους και γενικά στην καθημερινή ζωή τους.
Όταν το παιδί θέσει κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το θάνατο, τις περισσότερες φορές οι γονείς αισθάνονται αμήχανα και δε γνωρίζουν πώς ακριβώς θα πρέπει να απαντήσουν. Ακόμα πιο δύσκολο βέβαια είναι όταν προκύψει θάνατος στο οικογενειακό περιβάλλον και οι γονείς θα πρέπει να το ανακοινώσουν στα παιδιά τους.
Πως μπορεί ο γονιός να ενημερώσει
Η ανακοίνωση θα πρέπει να γίνεται άμεσα χωρίς κάποια καθυστέρηση καθώς είναι προτιμότερο να το μάθουν από εσάς τους ίδιους και όχι τυχαία από κάποιον άγνωστο. Χρησιμοποιείτε απλά λόγια, όπως π.χ. «η γιαγιά πέθανε», «δεν πρόκειται να την ξαναδούμε ποτέ», «είναι κάτι οριστικό» και όχι «έφυγε», «χάθηκε» καθώς οι συγκεκριμένες λέξεις θα τους δημιουργήσουν σύγχυση και πιθανόν κάποια στιγμή στο μέλλον να τους αναζητήσουν.
Στα μεγαλύτερα παιδιά, μπορούμε να αναφέρουμε ότι όταν πεθαίνει κάποιος σταματάει η καρδιά του ή ότι δεν αναπνέει.
Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους σχετικά με την απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου και παράλληλα θα βοηθούσε να εκφράσετε και εσείς τα συναισθήματα σας. Μην τους προτείνετε να μην στεναχωριούνται και να μην κλαίνε, αλλά να τους τονίσετε πως είναι φυσιολογικό να αισθάνονται έτσι.
Σχετικά με το εάν είναι καλό ή όχι να παρευρεθούν τα παιδιά στην κηδεία, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα ναι ή ένα όχι. Η κηδεία δίνει την ευκαιρία στο παιδί να αποδεχτεί το γεγονός και παράλληλα να αποχαιρετήσει το αγαπημένο του πρόσωπο. Η ηλικία του παιδιού, η προσωπική του επιθυμία και η παρουσία ενός πιο ψύχραιμου προσώπου, είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες στην απόφαση.
Κρατάμε τις όμορφες αναμνήσεις από τον θανόντα έχοντας μια φωτογραφία του σε μέρος που οι γονείς θεωρούν κατάλληλο.
«Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία ή διευκρίνιση μπορείτε να καλέσετε στην «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS1056» ή ηλεκτρονικά στην διεύθυνση sos1056@hamogelo.gr, ώστε να συζητήσετε με έναν ψυχολόγο όλα αυτά που μπορεί να σας απασχολούν σε σχέση με το παιδί σας».
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015
Με αεροπλάνα και βαπόρια!
Έτος 2012,χώρα Ελλάδα , πρέπει να τα μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να την 'κάνουμε' για χώρες μαγικές και ονειρεμένες που θα δουλεύουμε και θα τρώμε προ πάντων θα τρώμε γιατί η πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι παντού! Μήπως είμαι κάπως υπερβολική; Δεν νομίζω δυστυχώς.. Η ανασφάλεια για το αύριο είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων ειδικότερα όσοι δεν έχουμε μπάρμπα στην Κορώνη και δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, παιδιά την βάψαμε.. Η εκμετάλλευση στην αγορά εργασίας δίνει και παίρνει , δηλαδή δεν δίνει μόνο παίρνει ,γενικότερα η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μόνο μας τα παίρνει..Μόνο που δεν ξέρουμε που μας τα πάει! Αποφασίζουμε λοιπόν όπως είπα να φύγουμε, όμως που να πάμε; Ευτυχώς που έχουμε και συγγενείς μετανάστες λέμε μπας και μας βοηθήσουν , όπως και έγινε ....Και φτάσαμε στο όμορφο Ανόβερο,η ομορφιά βέβαια είναι σχετική και υποκειμενική αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Α, ξέχασα να πώ ότι πριν τα μαζέψουμε για την όμορφη και κρύα Γερμανία δούλευα ,φυσικά για 250 ευρώ το μήνα, πολλά τα λεφτά ε; Επίσης, ήμουν 26 χρονών έχω σπουδάσει δημοσιογραφία αλλά δούλευα σε ένα ωραιότατο καφέ της γειτονιάς. Το χειρότερο δεν το είπα ακόμα δεν ήμουν η μόνη σχεδόν όλοι μου οι φίλοι και γνωστοί κάπως έτσι τα έβγαζαν πέρα τι πέρα δηλαδή με 250 ευρώ ,ούτε απέναντι δεν μπορείς να τα πας αλλά τέλος πάντων! Όταν φτάσαμε κάποιοι Έλληνες φυσικά ήταν τόσο ''πρόθυμοι'' να μας βοηθήσουν και εμείς τόσο χαμένοι με την αλλαγή, όπως πιστεύω γίνεται σε αυτές τις καταστάσεις. Έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάποιον και να στηριχτείς επάνω του για τα καινούργια σου βήματα σε μια άλλη χώρα,που δεν γνωρίζεις τίποτα!
Και έτσι και έγινε, άρχισαν να μας'' βοηθούν΄΄ αυτοί οι κάποιοι 'Ελληνες , που είναι τόσο πατριώτες που στα σπίτια σου ανάθεμα και αν ακούς ελληνικά, μας ''βοήθησαν'' τρομάζοντας μας και φυσικά μειώνοντας την νοημοσύνη μας βασικά αυτό πίστευαν, γιατί κατά τα λεγόμενα τους στην Γερμανία όλα είναι διαφορετικά! Δεν μας πληροφόρησαν όμως για την απανθρωπιά τους, για τον ρατσισμό τους και για την ευχαρίστηση που ένιωθαν όταν τους ζητούσες βοήθεια και όταν κυριολεκτικά ''κρεμόσουν'' από τα χείλι τους! Εδώ να προσθέσω ,ότι σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις και ευτυχώς έχω γνωρίσεις και αυτές τις εξαιρέσεις και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό.
Όπως λέει και ο λαός μας όλα μια συνήθεια είναι και έτσι και εμείς αρχίσαμε να συνηθίζουμε, τουλάχιστον προσπαθούσαμε και τα πηγαίναμε αρκετά καλά. Βλέπαμε , ρωτάγαμε , διαβάζαμε και ακούγαμε , ακούγαμε τους Έλληνες να λένε ο ένας για τον άλλον και σκεφτόμασταν φαντάσου τι λένε για εμάς του ''νεοφερμένους'' όπως συνηθίζουν να μας αποκαλούν.
Παρόλα αυτά άρχισα να κλείνομαι στο καβούκι μου και στους ωραίους τοίχους του σπιτιού μου και να μετανιώνω και να κλαίω που άφησα την ζωή μου στην Ελλάδα και πολλά άλλα και εκεί ήταν που είπα όχι δεν θα κάνω την χάρη σε κανέναν που θέλει να φύγουμε εμείς οι ''νεοφερμένοι'' γιατί τους παίρνουμε τις δουλειές, ναι αυτά τα έλεγαν οι Έλληνες όχι οι Γερμανοί, ναι κυρίες και κύριοι!
Άρχισα να το ψάχνω το θέμα λίγο , επειδή με έπνιγε το παράπονο και η αδικία..
Και ορίστε που έπεσε το ματάκι μου.
Πολλοί 'Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία είναι δύο φορές θύματα: της κρίσης και της εκμετάλλευσης. Αυτό ισχύει κυρίως για όσους δεν έχουν προετοιμαστεί σωστά για τη μεγάλη απόφαση και δεν μιλούν γερμανικά.
«Σε πιάνουν όλοι στην ανάγκη»
Νίκος Αθανασιάδης: " τους πέταξαν έξω από το σπίτι".
Τα προβλήματα αναφύονται στους επαγγελματικά ανειδίκευτους, καθώς και σε όσους έρχονται στη Γερμανία χωρίς κάποια μόρφωση και γνώσεις γερμανικών, νομίζοντας ότι έρχονται στη «γη της επαγγελίας» και υπάρχει ψωμί για όλους. Αυτή η κατηγορία των νεο-μεταναστών μπορεί να πέσει πολύ εύκολα θύμα εκμετάλλευσης. Η πρώτη πόρτα που χτυπούν συνήθως για δουλειά είναι στα εστιατόρια, ιδιαίτερα στα ελληνικά εστιατόρια σε πρώτη φάση. Οι εμπειρίες τους δεν είναι πάντα θετικές: ημερομίσθια πείνας και χωρίς ασφάλεια, άθλια καταλύματα κατά ομάδες, ατέλειωτες ώρες εργασίας. Οι περισσότεροι παθόντες δεν θέλουν να μιλήσουν, δεν θέλουν να αναφέρουν ούτε το όνομά τους ή το όνομα του εστιατορίου γιατί φοβούνται τις απειλές των πρώην εργοδοτών τους. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις.
Μια τέτοια βρήκαμε στο Βερολίνο. Είναι ο Πέτρος. Αλλάξαμε το όνομά του και «σβήσαμε» τα ονόματα των ελληνικών εστιατορίων, στα οποία αναζήτησε εργασία. Πώς ήρθε στο Βερολίνο ο Πέτρος; Τυχαία, ήταν απόφαση της στιγμής. Με τη γυναίκα του, την κόρη του ενός χρονών και μια βαλίτσα ελπίδες. Πρώτος σταθμός το σπίτι κάποιου γνωστού. Και μετά η αναζήτηση μέσω αγγελιών για δουλειά σε ελληνικά εστιατόρια. «Στο πρώτο που πήγα ήταν το …, στο….. Zητούσε κάποιο βοηθό στην κουζίνα. Πήγα από εκεί, μου είπε για 45 ευρώ το 8ωρο - γιατί άλλα σου λένε στην αρχή κι αλλά στη συνέχεια - μετά μου λέει, ότι δεν χρειάζονταν συγκεκριμένα κάποιον για κάποια συγκεκριμένη δουλειά, απλά να είναι ένας για όλες τις δουλειές, δηλαδή και στα τηγάνια και στη λάντζα και σε όλο το μαγαζί. Και πάλι είπα δεν πειράζει. Μετά από 12 ώρες εργασίας πήγα να του πω να μου δώσει το μεροκάματο. Μου λέει ότι η πρώτη μέρα στη δουλειά είναι δοκιμαστική στη Γερμανία και δεν πληρώνεται. Λογικό είναι να τρελάθηκα εκείνη τη στιγμή. Άρχισα και φώναζα. Στο τέλος πάντως, μου λέει, ως πρώτη μέρα που δεν γνωρίζεις τη δουλειά, θα σου δώσω μόνο 20 ευρώ. Έφυγα από αυτόν πήγα να δουλέψω κάπου αλλού, πάλι από αγγελία, μέσω γνωστών και φίλων. Πήγα στο … που είναι κάπου στο βορειοανατολικό Βερολίνο για 45 ευρώ την ημέρα, πάλι 8ωρο. Μετά το αλλάζει, γίνεται 12ωρο, και επιπλέον τις Κυριακές πρέπει να πηγαίνεις από τις 10 το πρωί. Αυτά τα λένε στην πορεία, δεν τα λένε πριν, όταν γίνεται η συμφωνία, γιατί σε πιάνουν στην ανάγκη ότι δεν ξέρεις τη γλώσσα, άρα αναγκαστικά θα δουλέψεις εκεί. Εννοείται ανασφάλιστος. Ή αν θα δουλέψεις για 12 ώρες, δεν θα σε ασφαλίσει για 12, ή για 8 ώρες, θα σε ασφαλίσει για 3 με 4 ώρες το πολύ».
«Σε σπηλιές στο Βερολίνο»
Μαρία Οικονομίδου: "ζούσε σε σπηλιές".
Εξυπακούεται ότι δεν συμπεριφέρεται έτσι η πλειονότητα των επαγγελματιών της εστίασης. Ωστόσο υπάρχουν και τα κρούσματα εκμετάλλευσης. «Παγίδες» εγκυμονεί και η προσέλκυση νέων μεταναστών από την Ελλάδα μέσω ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας. Οι όροι είναι μεν πιο ελκυστικοί - καλές αποδοχές, σπίτι και φαγητό στο εστιατόριο - αλλά πρόκειται συχνά για παγίδα. Ο Νίκος Αθανασιάδης, μέλος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων, μας μεταφέρει τραγικές περιπτώσεις. «Η πιο τραγική είναι ένα ζευγάρι που το πετάξανε έξω μέσα στο κρύο, στους μείον 15 βαθμούς και τα παιδιά δεν είχανε ούτε τα απαραίτητα ρούχα, γιατί υπολόγιζαν να έρθουν, να πληρωθούν και να πάνε να ψωνίσουν. Δεν γνώριζαν τέτοιο χειμώνα, πρώτη φορά βγήκαν στο εξωτερικό, ένας μάλιστα δεν είχε δει χιόνι στη ζωή του. Η άλλη περίπτωση ενός παιδιού το οποίο βασικά έμπλεξε με δικαστήρια, έγινε καταζητούμενος, επενέβη η ομοσπονδία με τον νομικό της σύμβουλο και το βοηθήσαμε το παιδί, Μια άλλη περίπτωση μιας κυρίας, έγινε πρόσφατα το καλοκαίρι: πάλι το ίδιο, την πετάξανε στο δρόμο κι αυτήν. Μας πήρε τηλέφωνο, πήγαμε, μιλήσαμε και με τον εστιάτορα, τελικά συμφωνήσαμε σε ένα μικρό ποσό, ούτως ώστε να έχει κάποια χρήματα όχι για να πάρει το εισιτήρια επιστροφής, αλλά να κινηθεί λίγο, να πάρει να φάει κάτι. Δεν είχε να φάει τίποτα».
Η Μαρία Οικονομίδου είναι συντονίστρια στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βερολίνου, τον κατεξοχήν χώρο συνάντησης παλαιών με νέους μετανάστες. Η οικεία ατμόσφαιρα λύνει τις γλώσσες, που περιγράφουν ιστορίες πέρα από τη φαντασία. «Είχα συνοδεύσει σε κάποια φάση έναν βοσκό, που τον είχαν φέρει εδώ. Ο άνθρωπος φυσικά δεν είχε καμιά αίσθηση, ούτε του τόπου, αλλά ούτε του χρόνου, στον οποίο ζούσε. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τον βοηθήσω, ο άνθρωπος έπεσε θύμα εκμετάλλευσης, ζούσε σε κάτι σπηλιές - ναι το Βερολίνο έχει σπηλιές, έτσι έμαθα κι εγώ ότι έχει σπηλιές - και προσπαθούσε να συντηρηθεί κατά κάποιον τρόπο».
Πόσοι είναι αυτοί που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης; Σύμφωνα με το Γενικό Προξενείο του Μονάχου, πόλη που δέχεται τους περισσότερους νέους μετανάστες, μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να γίνει ο υπολογισμός. Στη Βαυαρία πρέπει να είναι γύρω στους χίλιους, σε ολόκληρη τη Γερμανία γύρω στους 5.000 για το 2011 και το 2012. Τα περισσότερα θύματα εκμετάλλευσης δεν απευθύνονται στις ελληνικές αρχές για βοήθεια. Όσοι απευθύνονται, ζητούν να καταγγελθεί το περιστατικό στην αστυνομία, καταγγελία που θα πρέπει να γίνει επώνυμα. Ο επαναπατρισμός είναι μια άλλη δύσκολη πτυχή, γιατί τα κατά τόπους προξενεία δεν διαθέτουν σχετικά κονδύλια. Η πρακτική που ακολουθεί το Γενικό Προξενείο του Μονάχου είναι σε δύο κατευθύνσεις: από τη μια υποδεικνύει φτηνούς τρόπους επιστροφής στην Ελλάδα, από την άλλη γνωστοποιεί στους παθόντες ότι υπάρχει διαδικασία δανεισμού από το ελληνικό δημόσιο για την κάλυψη των εισιτηρίων, εφόσον βέβαια είναι φορολογικά καταγεγραμμένοι στην Ελλάδα.
Τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω σχεδόν μια δεκαετία, οταν η
ήμουν γύρω στα 19 και να θυμηθώ εκείνη την νύχτα που άρχισαν ολα, οχι οτι την εχω ξεχάσει απλά δεν με φοβίζει τόσο ουτε και με πονάει! Δεν κατάλαβα τι έγινε και πως άρχισαν ολα απλά ειχα παει για ενα καφε και γύρισα σπιτι μου οταν ξαφνικά την ωρα που πήγα να ξαπλώσω για να κοιμηθώ κατι άρχισε να συμβαίνει ενα ύπουλο καμπανάκι άρχισε να χτυπάει και να περιτριγυρίζομαι απο πανικό και φόβο απο αισθήματα περίεργα και εκεί αρχίζουν ολα!!!!
Άρχισα να ιδρώνω και ήμουν σίγουρη οτι αυτές ηταν οι τελευταίες μου ώρες στην ζωη δεν θυμάμαι πως ξύπνησα τον αδερφό μου λέγοντας του "πεθαίνω ", τρόμαξε προφανώς απο το χρώμα του προσώπου μου και τον φόβο που εβλεπε στο βλέμμα μου ηταν η πρωτη μου φορα μέχρι τότε που φοβήθηκα δεν ήξερα τι μου συμβαινει ! Ξύπνησε με έβγαλε μια βόλτα στην γειτονιά αλλα τιποτα δεν καλυτερεύε νόμιζα οτι ασφυκτιω οτι ολα γύρω μου γυρίζουν και νόμιζα οτι ηθελα να λιποθύμησω και τότε με παίρνει ο πατέρας μου και με βάζει στην μπανιερά κ μ κανει ενα κρύο ντους κάπου συνήλθα κάπου ένιωθα εξαντλημένη όμως δεν ήξερα οτι τωρα αρχίζουν ολα !
Την επόμενη μέρα τιποτα δεν ηταν ίδιο ουτε μέσα μου ουτε γύρω μου είχε αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμουν ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα γύρω μου ολα είχαν πάρει ενα γκρίζο χρώμα και δεν ήξερα τι γινεται τωρα και άρχισα να μπαίνω σε σκέψεις τι γινεται τωρα τι κάνουμε τωρα ; Αυτο που έγινε την επόμενη μέρα δεν είχε καμία σχέση με αυτο που ήμουν ενα 24ωρο πριν ! Δεν είπα τιποτα σε κανέναν μονο στην αδερφή μου εξήγησα πως ένιωσα και τι είχε συμβεί μέσα στο κεφάλι μου την προηγούμενη νύχτα ! Προσπάθησε να καταλάβει αλλα και για την οικογενεια μου ολο αυτο ηταν άγνωστο όπως και για μένα ! Το διαδίκτυο δεν ηταν τόσο μέσα στην ζωη μου τότε και δεν ήξερα που να απευθυνθώ , για να πω και την αλήθεια περίμενα τι θα συμβεί και μετα θα πήγαινα σε έναν γιατρό κάπου αλλα και σε αυτή την σκέψη άρχισα να φοβάμαι! Γενικά ολα με φοβίζαν, ο κόσμος και αυτο ειναι μεγάλη ειρωνία διότι εχω τόσους φίλους και ακομα περισσότερους γνωστούς που δεν θυμάμαι ποτε τον εαυτό μου να ειναι μονο του ! Και ιδιαίτερα σε εκείνη την ηλικία που δεν ειχα αφήσει καφετέρια και Club που να μην εχω παει κ όμως παλι δεν το έβαλα κατω συνέχισα να πιέζω τον εαυτό μου , με το πέρασμα του χρόνου καταλβα οτι ηταν λάθος έπρεπε να δώσω λίγο χρόνο σε αυτο που μου συνέβαινε ! Άρχισα να σκέφτομαι πολυ παρά πολυ δεν θυμάμαι τι σκεφτόμουν αλλα το μυαλό μου δεν σταματούσε στιγμή να περί εργάζεται τα παντα για το μονο που ειμαι σίγουρη ειναι οτι δεν ειχα κατάθλιψη γιατι το μονο που ηθελα ηταν να βγω απο αυτο και προ πάντων δεν ηθελα να βλαβών τον εαυτό μου ! Το ενα έφερε το αλλο άρχισα να παθαίνω αγοραφοβία, αρρωστοφοβια και γενιά οτι είχε μέσα την λέξη φοβο! Αχ αυτός ο φόβος ! Φόβο για το τιποτα ! Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα τιποτα απο την καθημερινότητα μού , βρήκα δουλεια και ολα έμοιαζαν για τους άλλους φυσιολογικά !! Εγω όμως ήξερα οτι μέσα μου κατι δεν παει καλα , όπως συνηθίζω να λέω! Όπως προ είπα δεν ειχα μιλήσει σε κανέναν μέχρι που κάποια στιγμή που ήμουν με μια γνωστή μου ,βεβαια πλέον αυτή η γνωστή μου ειναι η καλύτερη μου φίλη, άρχισε να μου λέει την ιστορία της που δεν ηταν με την δική μου αλλα είχαν πολλα κοινά σημεία ! Και τότε άρχισα να ξεδιπλώνω και εγω το κουβάρι μου ,θυμάμαι να καθόμαστε μέχρι το ξημέρωμα έξω απο την πολυκατοικία μου και να μιλάμε να μιλάμε και να αρχίζω να καταλαβαίνω οτι κάθε φορα που της μιλούσα ένιωθα καλύτερα και δεν ξέρω αλλα μάλλον ειναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων οτι οταν κάποιος βιώνει κατι παρόμοιο με εμάς αρχίζουμε και νιώθουμε μια ικανοποίηση , ενα δυνατό χέρι στην πλάτη να λέει "εντάξει ηρέμησε δεν εισαι ο μονος" , ετσι ένιωσα και εγω! Με τον καιρό άρχισα να νιώθω πολυ καλύτερα και ένας απο τους λόγους ηταν οτι άρχισα να ζω με αυτο που συνέβαινε άρχισα να το συνηθίζω και περίμενα την ωρα που θα φύγει αλλα και να δεν έφευγε εγω ήξερα να το αντιμετωπίζω ! Πως; Δεν ξέρω ίσως επειδή άφησα τον χρόνο να λειτουργήσει σωστά, ίσως γιατι ηταν καλύτερα ετσι δεν ξέρω αλλα αυτο έκανα ! Οταν λοιπόν το διαδίκτυο μπήκε δυναμικά και στην ζωη μου άρχισα να Googlαρω τα συμπτώματα που ειχα και έπεσα σε εκατομμύρια απαντήσεις και όλες έλεγαν "Κρίση Πανικου" ! Αυτο της άρχισα να το ψάχνω άρχισα να διαβάζω τα παντα γύρω απο αυτο , πήρα και κάποια βιβλία αν και νομίζω αυτο που με βοήθησε πιο πολυ απο ολα ηταν < Ο Πολεμιστής Του Φωτός> του Paulo Cohelo και ξαφνικά άρχισα να το συζητάω με τους φίλους μου και με τους γνωστούς κάποιοι με κοιταγαν με ορθάνοιχτα ματιά απο έκπληξη και άλλοι μου έλεγαν "ναι το εχω πάθει και εγω" και πιστέψτε με ηταν πολυ αυτοί που είχαν περάσει αυτή την κρίση πανικού! Μια πολλη δύσκολη και αρκετά μεγάλη φάση στην ζωη μου που εκανε να χάσω πολλες όμοεφες στιγμές γιατί με είχε κυριεύσει ο φόβος.
Πως ξεκινάει ολο αυτο το 'παιχνίδι ' όμως ; Μια κρίση πανικού συμβαίνει όταν το σώμα σας βιώνει μια απροσδόκητη, απρόσμενη εγρήγορση και έντονα ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα. Οι κρίσεις πανικού μπορεί να είναι πολύ τρομακτικές και έντονες, αλλά δεν είναι επικίνδυνες για την σωματική ή ψυχική υγεία. Μια επίθεση πανικού δεν θα σας προκαλέσει οποιαδήποτε σωματική βλάβη και είναι απίθανο να πρέπει να εισαχθείτε στο νοσοκομείο, αν είχατε μια κρίση πανικού. Επίσης φυσικά, οι κρίσεις πανικού δεν θα σας τρελάνουν!...
Τουλάχιστον ένα άτομο στα 10 εμπειρίες περιστασιακές κρίσεις πανικού, που συνήθως προκαλείται από ένα αγχωτικό γεγονός.
Περίπου ένα άτομο στα 100 έχει διαταραχή πανικού. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναπτύσσουν για πρώτη φορά τη διαταραχή όταν είναι περίπου στην ηλικία των 20-25. Η κατάσταση είναι περίπου δύο φορές πιο συχνή στις γυναίκες.
Μερικοί άνθρωποι έχουν κρίσεις πανικού για την αντιμετώπιση ειδικών καταστάσεων. Για παράδειγμα, μπορεί να έχουν μια φοβία των κλειστών χώρων (κλειστοφοβία) και να εκδηλώνονται κρίσεις πανικού όταν βρίσκονται σε ένα κλειστό χώρο.
Ενώ τα περισσότερα άτομα με φοβίες οι κρίσεις πανικού συμβαίνουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με ό, τι προκαλεί τον φόβο τους, οι κρίσεις πανικού των ατόμων με διαταραχή πανικού συνήθως προκαλούνται χωρίς προειδοποίηση. Για τα άτομα με διαταραχή πανικού, μια κρίση πανικού φαίνεται συχνά να συμβαίνει χωρίς κανέναν προφανή λόγο.
Ως εκ τούτου, η διάγνωση της διαταραχής πανικού θα γίνει μόνο αν αντιμετωπίζετε επαναλαμβανόμενες και απροσδόκητες κρίσεις πανικού και αν αυτές οι κρίσεις, ακολουθούνται από ένα τουλάχιστον μήνα συνεχούς ανησυχίας ή ανησυχία σχετικά με το ενδεχόμενο νέων κρίσεων.
Ο κύριος στόχος της θεραπείας για τη διαταραχή πανικού είναι να μειωθεί ο αριθμός των κρίσεων πανικού που έχετε και να συμβάλει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων σας. Οι δύο κύριοι τύποι θεραπείας για τη διαταραχή πανικού είναι ψυχολογική θεραπεία (ψυχοθεραπεία) και φαρμακευτική αγωγή. Εάν έχετε συμπτώματα της διαταραχής άγχους ή πανικού, επισκεφτείτε τον γιατρό σας. Ο ειδικός ιατρός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο ψυχίατρος. Η διάγνωση της διαταραχής πανικού θα γίνει αν αντιμετωπίζετε επαναλαμβανόμενες και απροσδόκητες κρίσεις πανικού που ακολουθούνται από τουλάχιστον ένα μήνα συνεχούς άγχους ή ανησυχίας σχετικά με το ενδεχόμενο νέων κρίσεων. Αυτό λέγεται «άγχος προσμονής» και είναι από τα πολύ ενοχλητικά και επίμονα συμπτώματα.
Σημαντικό είναι να γνωρίζετε ότι οι κρίσεις πανικού, αλλά και η Διαταραχή Πανικού, είναι εύκολα και αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμες καταστάσεις και γι' αυτό αναζητήστε ψυχιατρική βοήθεια έγκαιρα. Οι καταστάσεις αυτές, ακόμα και αν τελικά δεν είναι καθόλου επικίνδυνες για την ψυχική και σωματική ακεραιότητα του ατόμου, είναι πάρα πολύ ενοχλητικές και κάνουν το άτομο να δυσλειτουργεί και να υποφέρει. Η έγκαιρη ψυχιατρική βοήθεια, θα σας απαλλάξει σύντομα από τα συμπτώματα σας και θα σας επαναφέρει σύντομα σε μια καλά λειτουργική καθημερινότητα.
ΠΗΓΗ:
Του Εμμανουήλ Πολυζόπουλου, Ψυχιάτρου, Ψυχοθεραπευτή
Πόσες φορές έχουμε δει αυτές τις ασπρόμαυρες ταινιες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ,πόσες φορές δεν έχουμε συγκινηθεί ή γελάσει τόσο μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας ; Αυτές οι εικόνες της εποχής εκείνης που μοίραζαν βασιλικό και μενεξέδες απο τις αυλές της παλιάς γειτονιας με τα χαμηλά σπιτια που είχαν τόσες αναμνήσεις ! Μιας Ελλάδας ταλαιπωρημένης, μιας Ελλάδας αποκαμωμένης απο τα τόσα βάσανα που πέρασε και δυστυχώς ακομα περνάει ! Κι όμως ο κόσμος ηταν παντα χαμογελαστός, παντα ευδιάθετος δεν το έβαζε κατω το έλεγε η καρδούλα τους ! Μα πως μπορω να το καταλάβω ; Μα ειναι απλό ο ελληνικός κινηματογράφος , που για μένα ειναι ιστορική πηγή της τότε κοινωνίας ,είχε μεταφέρει την ελληνική πραγματικότητα της εποχής στην μεγάλη οθόνη !
Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις ταινίες και πιστέψτε με τις βλέπω πολύ συχνά,σχεδόν κάθε βράδυ . Αυτες οι ασπρόμαυρες εικόνες με χαλαρώνουν πολυ και αυτο το κατάλαβα οταν ήμουν έγκυος,όταν έβλεπα μια ταινία άρχισα να νιώθω καλύτερα και πως να μην γίνει αυτο; Αφου αυτη η εποχή εχει κάτι το μαγικό,δεν ξέρω τι είναι αλλα υπάρχει ανθρωπιά, υπάρχεισυντροφικότητα και τόσα αρώματα! Σίγουρα υπάρχει φτώχεια και κατα την γνώμη μου αυτό φαίνεται στις ταινίες,ειδικότερα της δεκαετίας του '50 και του '60 που υπάρχει άνθηση στον ελληνικό κινηματογράφο και η ελληνική βιομηχανία του κινηματογράφου δεν είχε τίποτα να ζηλέψει απο το φανταχτερό Hollywood . Και οι ηθοποιοί φαίνονται τόσο διαβασμένοι και τόσο παθιασμένοι με αυτό ,μα φυσικα είχαν ταλέντο αλλα είχαν και αγάπη για αυτο που έκαναν δεν θυσίαζαν τα πάντα στο βωμό της εφήμερης φήμης και της δόξας, του εύκολου χρήματος και να το πω και πιο απλα της <αρπαχτης > που συμβαινει στην εποχη μας σε μεγαλο βαθμο. Σίγουρα αυτο δεν ισχύει για όλους και για όλα ! Η απορία μου πάντα ήταν πώς γινόταν τα γυρίσματα τότε και με τι είδους καλλυντικά βάφονταν οι νεαρες Τζένη Καρέζη , Ζωή Λάσκαρη και τόσες άλλες; Και δυστυχώς στο διαδίκτυο ειναι δύσκολο να βρείς τέτοιου είδους πληροφορίες και να είναι και βάσιμες! Γενικά μου αρέσουν αυτες οι δεκαετίες μέχρι και το '80 μετα απο κει και έπειτα κάτι πηγε στραβά.
Βέβαια όπως γραφω και πιο πανω τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 υπήρχε μεγάλη άνθηση όχι όμως οτι δεν ειχαν γίνει βήματα και προσπάθειες νωρίτερα .Η αρχή είχε γίνει στις αρχές του 20ου αιώνα με μικρό αριθμό ταινίων μέχρι και το 1940.
Ως πρώτες κινηματογράφικες λήψεις στον ελληνικό χώρο θεωρούνται εκείνες που πραγματοποιήσε ο Βρετανός δημοσιογράγος Frederic Villiers στην διάρκεια του πολέμου το 1897!
Και σιγά σιγά άρχισαν να γίνονται και άλλες προσπάθειες πάλι με μικρού μήκους ταινίες. Απο τις πρώτες ταινίες που δεν είχε να κάνει ούτε με τους εορτασμούς των εθνικών εορτών αλλα ούτε με την βασιλική οικογένεια ήταν η <Γκόλφω> του Κώστα Μπαχτούρη και με την βεντέτα της εποχής σε πρωταγωνιστικό ρόλο την Ολυμπία Δαμάσκου. Η ταινία αν και είχε πολλα τεχνικά και αλλα λάθη γυρίστηκες εξ' ολοκλήρου σε φωτογραφικο στούντιο κι είχε διάρκεια μια ώρα και δέκα λεπτά παρολοα αυτα ο κόσμος την υποδέχτηκε θερμά και έδειξε τον ενθουσιασμό του απλόχερα.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας αρχίζουν και να κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα κινηματογραφικά στούντιο.
Πλέον δεν υπάρχει κάποιος απο μας που να μείνει ξέρω έστω και μια ατάκα απο τις ταινιες αυτές και απο την αλλη βλέπεις μια Ελλάδα που πάντα ήταν σε σύγχηση και παντα σε κρίση! Δυστυχώς αυτή η εποχή δεν κράτησε οσο ήθελαν οι άνθρωποι του κινηματογράφου γιατι απλα στην ζωη τους ήρθε η τηλόραση και άρχισε σιγά σιγά να τα ισοπεδώνει όλα. Η αλήθεια ειναι οτι δεν μπόρεσε ουτε η τηλεόραση να της σβήσει αλλα ολυτε και το πανίσχυρο Internet σε αντιθεση το YouTube είναι γεμάτο απο τις αγαπημένες μας ελληνικές ταινίες !
